Met die 30 jaar boven ons hoofd als een dreigende wolk in de zwoele zomerlucht en toch nog eens op kamp kunnen gaan, wie had dat ooit gedacht. Progress Surfcamps nodigde ons uit voor een weekje all-in golvend genot in hun Frans tentenkamp.
Surfkampen, is dat niet voor zwetende pubers en zware feestgangers?
Benieuwd hoe dat in z’n werk gaat zo’n surfkamp, dus gingen Anna en Charlotte de surfchicks uithangen in het Franse Moliets-Plage, waar Progress al jaar en dag zijn vaste kampstekje heeft. Een ideaal duo voor deze roadtrip naar de Atlantische kust, want terwijl Anna quasi op eender welk board door het leven glijdt, kan Charlotte amper op de begane grond haar evenwicht bewaren.
Uhu, een surfkamp. Yeah right, dat is echt iets om als 27-jarige naartoe te gaan. We stellen ons warme bussen met hoopjes hotdog-kots en troepen joelende pubers voor, die zich al gillend verheugen op een week zonder ouderlijk gezag om compleet los te gehen. Blijkt dat er ook gewoon heel erg normale en volwassen mensen naar een surfkamp gaan. Zoals jij en ik dus. Uiteraard zijn er grote organisaties die zich richten op jongeren, maar er zijn ook surfkampen die mikken op de achttienplusser die vooral wil komen proeven van de zilte zeelucht en de woelige golven.
Nou moe, doeg!
Met onze haren in de wind reden we al roadtrippend naar de Landes, raampjes open en de zoete dennenlucht naar binnen snuivend. Midden in het bos staat het Progress tentendorp te blinken. Een heerlijke mengelmoes van sappig Hollands en rollend Vlaams waait ons tegemoet. Het kamp, helemaal opgebouwd in hout en tenten rondomrond, wordt bemand door een enthousiaste crew. Klein en gezellig, iedereen hangt wel ergens in de buurt van de bar. Hier gaan we ons wel een week kunnen thuis voelen. En Leuven boven, want er is Stella!
Hadden we al gezegd dat het eten lekker was?
Moeder, waarom surfen wij?
Maar bon, voor de pintjes alleen waren we niet gekomen. De golven gillen – je hoort ze echt bijna tot in je tent – en er moet op gesurfd worden. Beginner of niet, bijleren kan je altijd dus geven we ons op voor de surflessen met Freek. Even in die natte wetsuit wriemelen, plank gezwind, of toch bijna, over de schouder zwieren en dan met een sukkelgangetje richting het strand.
Als niet-surfer is het soms moeilijk te begrijpen waarom je uren van je leven peddelt om achter de golven te geraken, dan terug te peddelen om er in één trek te geraken om dan tenslotte met moeite een tiental seconden recht te staan. ‘T is verwonderlijk hoe door in de oceaan neer te gaan, er zo’n gigantische hoeveelheid water door je neus rechtstreeks je hersenen ingespoten wordt, dat het er zes uur later nog steeds uit blijft druipen. En dat er mensen op een surfplank zo lang kunnen blijven staan, iets wat Yannick niet echt gelukt is…
Surfen blijkt verslavend te zijn. Het peddelen tot je armen van je lichaam vallen, de zon op je gezicht, het zout in je haar, pas het strand verlaten als de zon ondergaat en je je helemaal krokant voelt. Het is niet altijd gemakkelijk om in ‘het moment’ te leven in onze gejaagde wereld. En bij surfen draait het nu net om dat. Als je in het water ligt, verdwijnt de rest van de wereld voor eventjes. Zowel de rust die de oceaan geeft als de focus die er nodig is om een golf tot een goed einde te brengen, verplichten je om in het nu te leven. Elk probleem, groot of klein, verdwijnt even in het niets. En lijkt niet meer zo erg eenmaal uit het water.
Dagenlang in het water plensen en drogen op het strand, yoga bij ondergaande zon, elke ochtend en avond vers eten op de plank en toch ook af en toe een pintje of twee. Of tien. En tussen dat alles door nog skatecontests, dansen met Kraantje Pappie in L’Open, beerpongen tegen Britten (die winnen áltijd, je bent gewaarschuwd), slacklinen en vooral gewoon samenzijn en genieten, van golvenkluns tot acrobaat der oceaan. Je vindt er sowieso je draai wel, het vooroordeel van de newbie bleek fout.
Maar waarom dan een surfkamp in Frankrijk met Progress?
- Die mannen geven je echt super persoonlijke hulp en advies
- Je leert over de geschiedenis van surfen
- Moliets is echt zo ver niet, op iets meer dan een halve dag sta je er
- Het draait niet allemaal rond feesten en van de wereld zijn
- Het eten is met voorsprong het lekkerste wat West-Frankrijk te bieden heeft
- Hun tentendorpje is zo charmant dat je je in de tropen waant
- Het internationaal karakter zorgt dat er altijd wel iemand is waar je een goeie babbel mee kan hebben
- Ze zijn lang niet de duurste!
Skatecontest pictures
Awel ja, we zijn verkocht. Merci Ron & de crew om met zoveel passie en twinkelogen de liefde voor het surfen over te brengen. Ons zie je nog terug, met vallen en opstaan. Nog vragen voor je zelf wil vertrekken? Stel ze gerust hieronder…
