Op slakkentempo in en rond Namen.
De meanderende Maas-vallei kan mij al langer bekoren, meer bepaald het stuk tussen het schilderachtige Waulsort, dwergreus Dinant en Namen, de niet te missen parel aan het halssnoer van Wallonië. Op maar een dik uur rijden van Antwerpen is dit een echte go-to voor een laatste vakantieprik van de zomer. Met een kleuter in ons midden, die bij de aanblik van een bomenrij op het vierarmenkruispunt al denkt dat we in het bos zijn.
Het betoverende woud langs de Maas ontving ons als vanouds met open armen voor een bosbad. Voor wandelinspiratie pikken we altijd een ommetje op originelewandelingen.be, routes waarbij je van de gebaande paden afgaat en nog een echt middle-of-nowhere gevoel in België beleeft (tip nummer één). De aandachtige kleuter waande zich meteen in een dierentuin op reuzenformaat en begroette de eerste koe als een panda. Meuh! Werk aan de winkel voor dit stadskindje.
We nestelen ons langs een zijarm van een zijarm van een zijarm van de Maas om steentjes in het water te bikkelen, en net als we denken dat het oude stoomtreintje op het negentiende eeuwse bruggetje iets voor ons is, daalt een wolk zwarte zware dieseldamp over ons heen (tip nummer 2 als het klimaat je niets kan schelen).
De middag afsluiten doen we op het ouderwetse pannenkoekeneiland (nou ja, zelfverzonnen naam) in het midden van de Maas bij Yvoir. Je gaat ernaar toe met een bootje aan een kabel en zonder schipper. Vergane glorie van de sympathieke soort. Er is een cafetaria en je kan er een rondje lopen op een van de weinige eilanden die België heeft. Geef alle ganzen een naam en ga daarna op weg naar Namen.
Napolitaanse nachten in Namen
Er is een overnachting geboekt in B&B Hotels aan het station van Namen, een schoon en budgetvriendelijk hotel met een lobby vol fietsers op doorreis (tip nummer drie). Onze auto gaat ondergronds maar volgende keer komen we met de trein. Vergeet het lekkere ontbijt niet en trek de stad in.
Waar Namen misschien nog het bekendst om staat is de kabelbaan naar de hoger gelegen citadel. De kleuter hield mijn handje vast zodat ik mijn hoogtevrees kon verbijten. De Alpenkarretjes verbleken in het niets bij deze stoere gletsjersteiger. In de diepte zie je de glinsterende rivier liggen en spot je misschien Fabre op een gouden schildpad. Eens boven gaan we op ontdekking in het verloederde openluchttheater en verscholen arboretum. Beide kunnen een likje verf gebruiken maar dat hoeft de pret niet te drukken.
Je kan op een gemoedelijk tempo langs de ondergrondse tunnels en tuinpaden rond de citadel naar de benedenstad slenteren, maar om wat voor reden dan ook heb ik een retourrit met de kabelbaan geboekt. Tweede keer in de schommelende blikjes. Gelukkig is er op het marktplein beneden een sympathieke cocktailbar Chez Juliette waar ik met mijn dorst de honger beconcurreer.
In deze kroeg leer ik dat de trots van het barpersoneel in het tergend trage tempo ligt, zoals de inwoners van Namen met flair demonstreren waarom ze bekend staan als ‘de slakken’. In verschillende restaurants kan je dan ook escargots prikken. Die kelk laat ik deze keer aan me voorbijgaan.
Bij de laatste zonnestralen steken we het pleintje over naar Cavo waar je Napolitaanse pizza en die Italiaanse gefrituurde rijstballetjes waar ik de naam van vergeten ben kan verorberen terwijl de kabelbaan boven je hoofd aan de laatste ronde begint. En dansez!
Een citytrip Namen in het kort
- Slapen in B&B Hotels Namen
- Cocktail bij Chez Juliette
- Diner bij Cavo
- Wandelen met originelewandelingen.be
- Stoomtreintje Chemin de Fer du Bocq
- Eiland Île d’Yvoir
